Jo Harman verhuisde toen ze nog een baby was met haar familie van Londen, waar ze geboren is, naar het pittoreske “chocolate box” Devon in het zuidwesten van Engeland. Door haar muzikaliteit belandde ze bij klassieke jeugdorkesten voordat ze haar passie vond in R&B-geïnspireerde zang. Harman werd ook sterk beïnvloed door de uitgebreide vinylplatencollectie van haar vader uit de “gouden eeuw van de muziek”, die later haar eigen songwriting mee bepaalde. Als zangeres wordt ze wel eens vergeleken met  de niet alledaagse Amerikaanse zangeres/kunstenares Eva Cassidy (1963-1996), die veel te jong stierf aan kanker. De unieke plek die de veel te jong overleden zangeres naliet voelt echter nog altijd leeg… Als we het hier over “vergelijken” hebben, heeft de muziek van Jo Harman ook wel iets van die van Joss Stone (de soul), Dana Fuchs (de blues) & Beth Hart (de rauwheid en directheid).

Jo Harman debuteerde in de studio in 2013 voor de opnames van ‘Dirt On My Tongue’. Jo schreef de 11 nummers voor het indrukmakende blues/rock album, Mike Davies was de producer, Andy Strange deed de mix en de mastering werd gedaan door Duncan Morrison in Strangeworld. Op het album staan niet alleen vooral  Harman/Davies composities, maar enkele traditionals als de spiritual, de protestsong (hét vakbondslied van de burgerrechtenbeweging), “I Shall Not Be Moved“, waar het album rustig mee opent met alleen zang en piano. ‘Dirt On My Tongue’ is vooral in vocaal opzicht een bijzonder indrukwekkende plaat, maar de bijzonder imponerende zang van Jo Harman ontleent minstens een deel van haar kracht aan de fraaie instrumentatie op de plaat, de knappe productie van de plaat en de hoge kwaliteit van de songs.

“Dirt On My Tongue: 10th Anniversary Box Set”

Tijdens haar bijna twee uur durend optreden in ACAPELA in CARDIFF in het voorbije jaar was voor het live album ‘THREE HEARTS LIVE’ (2023) -Jo was op het moment van de show zwanger van de tweeling- haar debuutalbum, 10 jaar na het verschijnen van ‘Dirt On My Tongue’ (2013), op cd1 een essentieel hoofddeel van de show. Als zodanig had ze de afgelopen maanden niet veel opgetreden en was ze bijgevolg “fit” en in “goede” vorm. Niet wetende dat de show werd opgenomen, leek Jo erg ontspannen, blies ze nieuw leven in een platgetreden repertoire, maakte ze de hele tijd grapjes met het publiek en genoot ze van de natuurlijke galm en sfeer in de bijzondere locatie, een kapel.

Het volledige concert met alle details, hoewel mooi gemixt, werd uitgebracht als een dubbel-cd in beperkte oplage, zonder “fixes” en volledig organisch qua uitvoering. Bovendien bood de grote Jon Astley, wiens eerdere klanten onder meer The Who, Led Zeppelin, George Harrison, Eric Clapton en anderen waren, zeer genereus aan om de mastering te doen. En alsof dat nog niet genoeg was, stemde Mark Wilkinson (wiens coverkunstklanten onder meer Iron Maiden, Judas Priest en Marillion zijn) ermee in om het artwork te maken, inclusief een illustratie van Jo zelf, vooraan en in het midden!

Als promo verscheen eerst de single die Jo's carrière “lanceerde”, “Sweet Man Moses” van haar debuutalbum. Het is een nummer over de invloedrijke radiopresentator (BBC Radio Newcastle), dj, filmmaker, podcastpionier, lid van het bestuur EBU… Dave “the Rave” Raven († 2019). Het werd in 2011 genomineerd als “Bluesnummer van het jaar”. In het vlotte “Heartstring” laat Jo horen dat ze ook kan rocken en haar stem heeft dan ook de bijpassende rauwheid. “Sweet Man Moses” begint ingetogen, maar bijgestaan door een prima band (Nat Martin: gitaar / Stevie Watts: piano / Sonny Winslow: bas / Martin Johnson - drums) die (op de 2013-uitgave) nog extra door een blazerssectie wordt versterkt, werkt Jo zich met haar geweldige stem naar een prachtig hoogtepunt. Na “(This Is) My Amnesty” gaat het er in “Underneath the River” weer stevig rockend gaat aan toe, terwijl op “Cold Heart” ze zich vocaal nog eens van haar beste kant laat horen, waardoor ze in staat is de song in een fantastische climax te laten eindigen. Op “Better Woman” gaat het tempo weer omhoog en als je denkt dat de song is afgelopen, wordt de draad weer opgepakt en volgt er nog een bijna drie minuten durend instrumentaal einde. “Jo’s Rap 1” en “Jo’s Rap 2” krijg je er als bonussen bij. Op de tweede cd vind je nog méér van Jo’s raps.

Op cd2 vind je “favorieten” uit Jo Harman’s repertoire. Als je surft doorheen het repertoire van Harman kan je horen dat haar sound tijdloos is en sterk is geworteld in de al aangehaalde “late sixties” en begin seventies, met genres als heavy rock, pop/rock, blues/rock, soul die soms grenst aan jazz, gospel en ballads. Er stonden duidelijk vijf geroutineerde muzikanten op het podium, die met toewijding, oprechtheid en authenticiteit de avond méér dan twee uur lang vulden.

Deel twee opent met “The Reformation”, wat je kan vinden op haar tweede studio album, ‘People We Become’ uit 2017. In het nummer kaart de Britse soul singer-songwriter -hoe toevallig is dat- de problematiek rondom abortusrechten aan. Het is het verhaal van een jong meisje dat ongewenst zwanger raakt maar geen abortus mag plegen. Jo Harman is vanwege jaar rol als ambassadeur van de My Body, My Rights-campagne van Amnesty International nauw betrokken bij deze problematiek en hoopt met dit nummer o.a. het verschil te maken. Voor de rustige ballade “(I’m Gonna) Keep You Guessing” (‘Found a Place’, 2015) werkte Jo samen met het Redtenbacher’s Funkestra. Het is een nummer dat Jo schreef in Nashville met Steve McEwan. In de originele opname is het genieten van de prachtige solo van gitarist Mike Outram. Ook nu nog steeds blijft live de tekst speels. Op “A Case of You” van Joni Mitchell (de titelsong van haar 1971-album), trekt ze met een volgende ballade de lijn nog even door. Het midtempo wat funky  “When We Were Young” nam Jo op voor ‘ People We Become’ (2017). Het album werd opgenomen in Nashville met de legendarische producer Fred Mollin. De eerste single “When We Were Young” (met Michael McDonald) haalde de BBC Radio 2-play-list en werd ook uitgezonden op andere nationale stations in heel Europa. Het erg frêle  “Cloudy” (een nummer van Stuart & Gorrie) dat dan volgt, verscheen recenter op ‘Signature Soul’ (2020), “Through the Night” op haar eerste live album ‘Return to Hideaway Vol. 2 (2020) en “Say that You Want Me” ook op ‘Signature Soul’ (2020). Als “encore” volgt er nog “Loving Arms”. De afsluiter is nog een nummer met een uitgeklede versie van Funkestra. Het idee vanaf het begin was om de stem en de liedjes te laten schitteren op een “less is more”-manier waarbij iedereen, inclusief zanger, zou kunnen schitteren. En of dat lukte…

“As a singer, Jo Harman remains a uniquely British phenomenon…”

Eric Schuurmans

‘THREE HEARTS LIVE (THE COMPLETE CONCERT)’: tracklist CD1 (Songs from ‘Dirt On My Tongue’* to celebrate the 10 year anniversary of Jo’s debut album):  01. I Shall Not Be Moved* [traditional] – 02. (This Is) My Amnesty* – 03. Jo’s Rap 1 – 04. Heartstring* – 05. Sweet Man Intro – 06. Sweet Man Moses* – 07. Underneath the River* – 08. Cold Heart* – 09. Jo’s Rap 2 – 10. Better Woman* [w/McKenzie] / CD2 (Other favourite Jo repertoire): 01. The Reformation – 02. Jo’s Rap 3 – 03. (I’m Gonna) Keep You Guessing [w/McEwan] – 04. Jo’s Rap 4 – 05. A Case of You [J. Mitchell] – 06. When We Were Young [w/Platts] – 07. Jo’s Rap 5 – 08. Cloudy [Stuart - Gorrie] – 09. Through the Night – 10. Band introductions – 11. Say that You Want Me – 12. Jo’s Rap 6 – 13. Loving Arms (encore) [Jans] | Music/Lyrics: Harman (I:1,2,4,6-8,10/II:1,3,6,9,11) – Davies (I:1,2,4,7/II: 1,9,11), or as [noted] | Mixed: Chris Daniels, Mastered: Jon Astley | Credits: Jo Harman: lead vocs / Nat Martin: guitar / Stevie Watts: piano / Sonny Winslow: bass / Martin Johnson - drums

Discography JO HARMAN: Three Hearts Live (The Complete Concert, Acapella, Cardiff 2023), Jo Harman & Company (2cd, compilation) [2023] | Signature Soul (ep,5#) [2020] | Return to Hideaway Vol. 2 (Live) [2020] | 2-People We Become [2017] | Found a Place (ep,6#) [2015] | Worthy of Love (ep,5#) [2015] | 1-Dirt On My Tongue [2013] |